%20(7500%20%C3%97%201400px).png){kind=logo}
Datum: Maandag 06/08/2018 Etappe: Kerguerriec > Pointe du Raz Afstand: 20,7 kilometer Stijgingsmeters: 239m / Dalingsmeters: 244m Weer: Zonnig, afwisselend bewolkt, 25°C
Gisteravond heb ik reeds besloten dat het vandaag mijn laatste wandeldag wordt. Ik moet maar 20 kilometer tot aan de Pointe du Raz en dus kan ik het rustig aan laten gaan. Ik vertrek een uurtje later dan normaal. Om 8 uur vul ik mijn flessen water nog bij en dan ga ik op pad.
Ik volg een weggetje langs het gehucht Kerguerriec. Het gaat 300 meter door natte varenstruiken. Lekker verfrissend voor de benen, maar zo vroeg ‘s ochtends toch niet erg aangenaam. Na een halve kilometer kom ik aan de eigenlijke GR. Ik moet een mountainbiker voor laten die de helling komt afgereden. Hij excuseert zich, want het pad is eigenlijk verboden voor alle fietsen. We knopen een gesprek aan. Blijkt dat de beste man vorig jaar een deel van de GR wandelde tussen Vannes en de Pointe du Raz en nu geniet van z’n pensioen.
De Pointe de Penharn en Pointe de Brézellec zijn de eerste blikvangers van vandaag. Het zal u niet verbazen dat ik herhaling val, maar het is hier adembenemend mooi. Aan de baai van Brézellec hou ik even halt tussen de geparkeerde caravans. Ik neem een tweede ontbijt en geniet van het uitzicht in oostelijke richting. Dan is het tijd om verder te trekken. Twee kilometer verder hou ik halt aan het Plage de Théolen. Daar is een kleine, schattige buvette en kan een dorstig mens terecht voor een drankje. Het is amper 10u40 maar ik trakteer mezelf op een ijsje en een frisse Bretoense cola. Ik ben eigenlijk niet gehaast, dus ik neem de tijd en geniet andermaal van het uitzicht. Er is hier ook een klein strandje waar je even kan uitblazen. Een prachtig decor.
Als ik voldoende genoten heb van deze onderbreking trek ik verder. Het gaat langs de Pointe du Castel Meur richting Pointe du Van. Die laatste had ik eerlijk gezegd veel imposanter verwacht. Eens daar aangekomen valt het me vooral op hoeveel mensen hier zijn. Pas als ik het pad zuidwaarts begin te volgen richting kapel van Saint-They, krijg je een mooi panoramisch zicht op de Pointe du Raz, maar ook op het nabijgelegen Île de Sein en de Phare-Maison de Tévennec. Die laatste is een vuurtoren met woning voor de vuurtorenwachter en z’n familie. Althans tot 1910, toen de vuurtoren geautomatiseerd werd.
De vele vuurtorens aan en voor de Pointe du Raz, de zogenaamde Raz de Sein, staan hier niet voor niets. De hele kust voor de Pointe is bezaaid met rotsen onder waterniveau en er staat bovendien een zeer sterke stroming. Het is boten dan ook aangeraden om westwaarts rond de Île de Sein te varen en niet door de Raz de Sein te varen wegens te gevaarlijk bij slecht weer. De ferry naar de Île de Sein gaat wel door de Raz.
Het pad vanaf de kapel van Saint-They naar Le Vorlen is mooi en zeer gevarieerd. Opvallend is dat bijna niemand dit pad neemt, want de meesten trekken verder oostwaarts naar de parking. Tegenover Le Vorlen kom ik een meisje tegen dat een prachtig schilderij aan het maken is van de rotsformaties. Ik laat het meisje haar ding doen en zak af naar de eerste bar aan de Baie des Trépassés. Het is hier ontzettend duur, maar een fris drankje doet bij deze warmte temperaturen deugd.
Dan gaat het tussen twee Duitse bunkers langs een mooi pad tot aan de moderne vuurtoren/uitkijkpost. Uiteraard heb je onderweg een fantastisch zicht op de hele Baie des Trépassés tot aan de Pointe du Van. Eenmaal aangekomen bij de Pointe du Raz, merk je meteen dat het hier een drukte van jewelste is. De vele bezoekers van deze “Grand Site de France” maken dat het bijna over de koppen lopen is. Ik wandel nog een eindje voorbij het standbeeld van Notre-Dame des Naufragés (de patroonheilige der drenkelingen) tot aan uitzichtspunt. Vanaf hier kan je nog een eindje klauteren over de rotsen. Voor mij volstaat het panorama vanaf hier evenwel. De twee vuurtorens voor me zijn La Vieille en de Tourelle de la Plate (met dikke zwarte streep op de muren).
Mijn tocht zit erop. Er zit nu niets anders op dan helemaal tot aan het bezoekerscentrum te wandelen. Er is ook een shuttlebus voorzien, maar ik denk dat die laatste anderhalve kilometer best te voet te doen zijn. Aan de shuttleparking zie ik twee wandelaarsters, waarvan er eentje moeite heeft om overeind te blijven. Blijkbaar zijn ze van plan de shuttle te nemen, maar ze volgen me toch over de asfaltweg naar de grote parking. Daar aangekomen ga ik info vragen omtrent de bussen naar Quimper. Want daar moet ik immers binnen 2 dagen de trein naar de Alpen nemen.
Als ik terug buitenkom en verder stap, passeer ik de twee dames die me teken doen om hen te vergezellen aan hun tafeltje. Ze zijn allebei afkomstig uit de Bretagne en vertrokken vanuit Concarneau. Omdat ze mekaar niet meer zo vaak zien (eentje woont in Parijs, de ander in Rennes) spreken ze elk jaar af om samen te wandelen. Vorig jaar hadden ze al het deel Le Faou tot Pointe de Brézellec gedaan. Dit jaar wilden ze nog doorstappen tot Brézellec, maar de gezwollen enkel van één van de dames stak daar een stokje voor. We beleven nog een leuke namiddag, maar dan is het voor mij tijd om afscheid te nemen, want ik moet nog op zoek naar de bushalte. Uiteindelijk vertrekt de bus stipt om 17u20.
