%20(7500%20%C3%97%201400px).png){kind=logo}
Datum: Zondag 12/08/2018 Etappe: La Chapelle d'Abondance > Refuge de Chéséry Afstand: 19,0 kilometer Stijgingsmeters: 1428m / Dalingsmeters: 468m
Weer: Zonnig, 28°C
Een stevig ontbijt in het restaurant van het hotel zal me goed doen, want de dag begint stevig met een klim van 900 meter naar Les Mattes (1918m). Mijn vertrouwen heeft na gisteren toch een flinke deuk gekregen. Ik start dus voorzichtig en hoop dat ik vandaag geen noemenswaardige problemen zal meemaken. Als ik terugkom van het ontbijt zie ik een wandelaar, gepakt en gezakt, klaar om te vertrekken. Straks kom ik hem opnieuw tegen. Ik vertrek ook veel later als anders, om 8u30, omdat ik mijn plan al lang overboord gegooid heb. Ik wandel en ik zie wel waar ik kom.
Eerst volg ik een ietwat vlak parcours naar Le Moulin (1033m) en dan volgt de 4,5 kilometer lange klim naar Les Mattes. Eerst wandel je nog op asfalt, maar al snel schakelt het pad over op grind en tenslotte op een aarden ondergrond. Voor Sur le Bayard (ca. 1210m) kom ik een kleine waterval tegen. Iets verder zitten twee oudere Engelsmannen op een omgevallen boomstam. Ik sla even een praatje met het duo. Blijkt dat één van hen, Paul, heel veel last heeft van z’n knieën. En dat al op dag twee van hun tocht. Ze zijn immers uit Saint-Gingolph vertrokken. De andere, Michael, zal in de loop van de volgende dagen nog vaker in mijn verslagen terugkeren.
Ik laat het duo achter en ga op mijn eigen tempo verder naar boven. Het pad is best leuk en slingert tussen de bomen naar een boerderijtje bij Les Crottes (1524m). Tijdens het wandelen word ik vergezeld door een orkest van de plaatselijke koeienbelsymfonie. Net na het chalet van Les Crottes kom ik de wandelaar tegen die ik eerder vanmorgen in het hotel zag. Het gaat om een oudere Zwitser, Charles, een kind van de bergen. Met hem trek ik verder de berg omhoog. Eenmaal bij Chalet de la Torrens (1733m) houden we halt. Charles heeft nogal vaak last van warme voeten, zo blijkt. Ik heb er ook niets op tegen om even te verpozen. Tegen 11u30 komen we tenslotte op Les Mattes (1918m) aan, waar je een prachtig panoramisch zicht hebt op zowel de Cornettes de Bise en de Pas de la Bosse (waar ik gisteren was), als de Col de Bassachaux. Al is die laatste eerder te herkennen aan de weerkaatsing van de zon op de vele wagens die er geparkeerd staan.
De afdaling biedt ons twee mogelijkheden: een niet zo steil maar ook veel langer pad, of een pad dat quasi recht naar beneden gaat en een beetje glad, maar wel goed te doen is. Charles en ik kiezen voor de tweede optie, al staat deze niet aangegeven op de IGN-kaart. Uiteindelijk kom je via dit pad een eind voorbij Le Pron (1751m) uit, bij hoogte 1660m op de kaart. Bij L’Etrye (1701m) besluiten we om even halt te houden voor een hapje. Schaduw is er enkel te vinden bij het gebouwtje, maar dat ligt vol modder en koeienstront. We zetten ons dus noodgedwongen in de volle zon.
We komen er pas later achter dat hogerop, in één van de haarspeldbochten een groepje bomen wat schaduw biedt. De klim naar hoogte 1840m gebeurt in de volle zon, maarik heb geen enkele moeite. Charles daarentegen, die er anders best een hoog tempo op na houdt, heeft veel meer last van de hitte. Hij is dan ook blij als we boven komen en hij even kan verpozen in de schaduw van een hoge denneboom. De afdaling naar Lenlevay (ca 1750m) verloopt vlot, maar niet veel later moet Charles andermaal stoppen om z’n voeten te verkoelen. Ik wandel ondertussen verder naar de Col de Bassachaux (1780m). Vanaf hoogte 1663m is het nog maar een kilometer tot aan de Col, maar die lijkt eindeloos te duren. Eerst moet ik het enkeldiepe slijk op verschillende plaatsen overwinnen, dan zijn er nog het hoogteverschil, de hitte en een kudde koeien die zich een weg naar beneden baant. Om 14u installeer ik me op het terras van de refuge voor een lunch. Er waait een frisse wind en ik doe dan ook mijn fleece aan om een beetje warm te blijven. Ik kies voor een omelet met sla. Niet veel later komt Charles me vervoegen. Als we om 15u15 onze weg verder zetten, komt het duo Engelsmannen, Paul en Michael, aan. Voor Paul zit de tocht er tijdelijk op. Hij zal wat later met de taxi naar de vallei rijden om dan naar Chamonix door te rijden en z’n knieën rust te gunnen.
Het pad tussen de Col de Bassachaux (1780m) en de Refuge de Chésery (1980m) in Zwitserland gaat geleidelijk aan in stijgende lijn, maar is niet onnoemelijk zwaar. Waar je wel voor moet opletten zijn mountainbikers en andere tweewielers. Vanaf een bepaald punt is het pad duidelijk in tweeën gedeeld met aan de linkerkant de fietsers, aan de rechterkant de wandelaars. Toch zien we tientallen fietsers die vol in de ankers moeten omdat wandelaars op hun pad wandelen. De laatste meters in Frankrijk, aan de Col de Chésery (1992m), delen we met een kudde koeien. Dan is het nog maar een halve kilometer tot aan de refuge van Chésery.
De refuge is gelegen aan de mooie Lac Vert. Charles gaat er op zoek naar een mooie locatie voor z’n tent. De chalethoudster staat het toe dat er tenten geplaatst worden, zolang het GR5-wandelaars zijn die ook toestemming komen vragen. Ikzelf ben te lui en kies voor een bed in de refuge. Zeker omdat er onweer voorspeld is voor vannacht en het de volgende dagen niet zonnig zal zijn. De tent in zulke omstandigheden drogen is niet ideaal. Een droog onderkomen is dan ook welkom. Terwijl andere wandelaars in de refuge hun avondeten nuttigen, maak ik van de gelegenheid gebruik om in de schemer mijn drogende was op te pikken. Echter, terwijl ik terug naar binnen wil stappen, knal ik met mijn hoofd vol tegen een draagbalk van het dak van het chalet. Resultaat: een gapende wonde in mijn wenkbrauw, een wonde onder m’n haarlijn, een gezwollen rechteroog, een pijnlijke wonde boven mijn rechteroog, hoofdpijn en een pijnlijke oogkas. De refugehoudsters helpen me aan een paar ijsblokken om de zwelling te verminderen en een doekje tegen het bloeden. Daar zit ik dan...
