%20(7500%20%C3%97%201400px).png){kind=logo}
Ik heb uitstekend geslapen. Mijn knie doet geen pijn en mijn eerste indruk is dat als het vandaag wat mee zit en ik het rustig aan doe, ik gewoon verder kan wandelen. Paul en Hugo, de twee Franse dokters met wie ik vannacht de refuge deelde, zijn om 8u30 weg. Ik wil vandaag mijn tijd nemen en trachten de châlet du Leat (1719m) te bereiken. Deze hut ligt naast een klein meertje en nodigt gewoon uit om er te vernachten. De zon is van de partij en er is amper een wolkje te bespeuren. Eindelijk een mooie wandeldag?
Om 9 uur begin ik aan de etappe met een afdaling naar het bergriviertje Veyton, dat diep in de vallei ligt. Eigenlijk gaat de GR in een grote boog rond de vallei, maar door bosbouwwerken is het pad omgeleid. Al na enkele meters merk ik: mijn knie is er nog steeds slecht aan toe. De minste stap doet pijn en dat terwijl ik ongeveer 700 meter moet dalen. Eerst kan ik nog een fors tempo aanhouden, maar in het laatste gedeelte waar het pad zich zigzaggend een weg baant door de bossen, kom ik moeizaam vooruit. Toch kom ik na ruim een uur aan bij de Pont Haut. Ik twijfel. Als ik nu de GR blijf volgen, dan moet ik nog heel wat klauteren en dalen en dat zal mijn knie sowieso niet ten goede komen. Anderzijds staat het idee om op te geven me niet aan. Ik probeer a.d.h.v. de topografische kaart een oplossing te bedenken. De enige die ik zie, om binnen het tijdsbestek te blijven en toch vooruit te geraken, is de GR even verlaten en via de Vallée de la Haute Bréda de refuge van La Martinette te bereiken. Let's do it.
Langs een brede bosweg daal ik af door de vallei van de Veyton. Dat gaat redelijk snel en de knie lijkt op vlakke stukke weinig problemen te ondervinden. Aan de brug over de Veyton volg ik de chemin des douaniers richting Pinsot. Maar ineens voel ik een pijnscheut door mijn lichaam trekken. Ik stop. Ik probeer de pijn te verbijten en strompel verder. Het is geen evidentie. Ik ben een koppigaard en in plaats van te liften, wil ik kost wat kost te voet verder, ook al is dat misschien niet de verstandigste beslissing. Maar ik ben van het soort hiker dat elke meter te voet wil hebben afgelegd.
In Pinsot (730m) hou ik halt bij een bistro. Ik wil er eten, maar de dame die het etablissement open houdt, vertelt me dat ze volzet is voor vandaag. Ik moet het bij een koel drankje houden. Ik probeer nog even wat van de zon te genieten terwijl ik het vervolg van mijn route uitstippel. Op de IGN-kaart staat een roze stippelijn langs een weg die via la Corbassière en l'Enserme gaat en parallel aan de D525a loopt. Het enige nadeel is: het eerste stuk is steil bergop en ik verga van de pijn. Daarna wordt het een beetje vlakker, maar bij elke nieuwe pijnscheut schreeuw ik het toch uit. En dat is vaker dan me lief is. Aan de achterkant van een waterkrachtcentrale gaat de bosweg ook steil naar boven en andermaal moet ik de tanden op elkaar bijten. Bij La Ferrière (945m) is er een camping, maar die blijkt gesloten. Intussen zijn ook de wolken van de partij en liggen de bergtoppen verstopt in hun witte sluiers.
Om zoveel mogelijk van de hoofdweg af te blijven volg ik allerlei parallelle wegen en paden. Eerst naar Le Grand Thiervoz en aan de overkant van de Bréda-rivier naar de parking van de Pont de la Valloire (997m), waar ik terug op de GR738 aansluit. De laatste twee kilometer zijn een hele beproeving, mede door een korte klim naar La Tour die mijn knie geen goed doet.
Ik kom uiteindelijk aan bij de gîte La Martinette (1075m). Het is nog even wachten tot de uitbaatster terug is, maar dan krijg ik een plaatsje toegewezen in de tuin waar ik mijn tarp kan opzetten en rusten. Verschillende wandelaars ontfermen zich over mij. De ene duwt me een paar pijnstillers in de hand, de andere stelt acupunctuur voor. Hij heeft zelfs z'n naalden mee. Maar ik vrees dat dat allemaal niet helpt.
De GR738 gaat na La Martinette in stijgende lijn naar Les Sept Laux (ca. 2150m), een verzameling van zeven stuwmeren in een prachtige omkadering. Dat het de moeite waard is, toont de belangstelling bij de vele dagwandelaars die langs de gîte passeren. Vanmiddag had ik me nog voorgenomen om morgen toch minstens nog tot daar te gaan alvorens mijn tocht te beëindigen, maar met een pijnlijke knie is dat gewoon niet haalbaar. De realiteit haalt me in. Hier moet ik mijn trektocht vervroegd stoppen. De uitbaatster zal me de volgende ochtend naar het stadje Allevard brengen, rijdend door dezelfde vallei waar ik vandaag doorheen gestrompeld ben.
Eén ding weet ik zeker: ik kom terug!
Gegevens wandeling:
Datum: Woensdag 18/08/2021
Etappe: Refuge de la Pierre du Carré > La Martinette
Afstand: 19,9 kilometer
Stijgingsmeters: 617m Dalingsmeters: 1264m
Weer: Zonnig, nadien bewolkt 19°C
