GTFPC - Dag 5 - Bailleux > Bivak Sentier des Pins

Etappe: Bailleux – Bivak Le Sentier des Pins

Datum: 27/06/2020

Afstand: 32,9 km + 3 km toeweg

Weer: wisselvallig

Ik lig uitstekend en warm, maar opstaan moet toch eens gebeuren want ik heb een lange dag voor de boeg. Eigenlijk geen flauw idee hoe laat het is wanneer ik begin in te pakken en in stilte uit de zolder afzak naar de keuken. De mama des huizes zit mij al op te wachten aan een heerlijk gedekte ontbijttafel. Snel vertrekken zit er dus niet in. Wel heerlijk en stevig ontbijten en nog bijkletsen. Maar wanneer de lucht van grijs naar helder blauw begint te kleuren, wordt het toch tijd om beleefd afscheid te nemen,… ook van de vier honden.

Aangezien ik gisteren avond met de auto ben toegekomen in Bailleux, moet ik toch eventjes nadenken hoe ik hier weer weg geraak. Kleine 3km langs de baan terug naar de GR. Daarmee is de dag al goed ingezet. Aan Neuf-Maisons, waar ik op een kleinere baan afsla, is er een soort van scouts kampveld waar je in principe ook over overnachting kan onderhandelen - vermoed ik. In de bocht sla ik een bospaadje in dat afdaalt in een lekker frisse beboste vallei. Hier is het heerlijk wandelen, maar na een tijdje begint de combinatie van hitte en vochtigheid van de nachtelijke regen wel zwaar te wegen. Uiteindelijk kom ik aan een kapelletje uit in een uithoek van Lompret, waar de mensen en de honden pas aan het ontwaken zijn. Tijd om zonnecrème te smeren. De GR steekt de baan over en klimt aan de overkant weer het bos in. Ik volg in een kronkel de bocht van l’Eau Blanche. We komen langs de “nieuwe” bivakzone van Bois de Blaimont. Ik zou er vandaag mijn tent niet opzetten. Vermoedelijk is pas dit seizoen beslist om de bivakzone naar hier te verplaatsen want de grond is precies pas heel recent vrijgemaakt. Maar eenmaal af zou dit wel een heel mooi plekje kunnen zijn, rustig langs het water. Misschien enkel opletten voor muggebeesten.

Een beetje verder loop ik onder de Grand Pont de Blaimont, een indrukwekkende spoorwegviaduct van in de tijd van de industriële spoorlijn Momignies-Hastière. Wanneer ik het gevoel krijg dat ik al heel de ochtend door hetzelfde bos en door dezelfde vallei aan het dwalen ben, kom ik eindelijk aan de langverwacht bocht van de weg met de oude bivakzone van Bois de Blaimont, die terecht vervangen werd. Die ligt langs een hoofdbaan waar autos gewoon binnen kunnen rijden. Opgelet, want ook hier zijn er weer enkele aanpassingen aan het traject in vergelijking met de gids. Ik vind het best een mooi nieuw stuk langs het water en onder de viaduct.

Nu moet ik spijtig genoeg een stukje langs de weg naar Virelles. Ik kom langs de Aquascope. Als je er tijd voor maakt, kan je hier binnenwandelen en zeker een aangenamer zicht op het meer van Virelles aantreffen en eventueel een beetje lokale fauna spotten. Ik heb er spijt van dat ik hier geen tijd voor genomen heb.

In Virelles zelf vul ik mijn watervoorraad aan bij het kerkhof en op de hoek van het kerkhof is ook de afslag van de GR-tak naar Sivry. In mijn verstrooidheid verlaat ik het kerkhof poortje en wandel ik richting Sivry. Ik hoef er geen tekeningetje bij te maken. Na een goeie 2 km in het bos besef ik pas goed dat dit niet klopt met mijn kaart. Ik zou eigenlijk op de Ravel naar Chimay moeten uitkomen. Op de kaart zie ik ook geen korte of aangename retour naar de GR dus dat wordt terugwandelen. Een korte klim brengt mij op de Ravel en binnen geen tijd ben ik in Chimay.

Ik sukkel nog achter een begrafenisstoet in de smalle straatjes. De GR loopt rond langs het water en klimt vanachter het kasteel het centrum van de stad binnen. Ik kom langs wat bekende plaatsen van de vorige avond, maar beslis toch om maar niet voor een tweede Carbonara te gaan in het Galjoen. Het plan om wat rantsoen in te slaan in Chimay wordt niet geconcretiseerd en plots sta ik op de Ravel aan de andere kant van de stad. Nog eventjes door wat rustige buitenwijken en terug in de hoogte de velden en de bossen induiken.

Niet zo ver buiten de stad is de bivak de la Taille des Sarts op een helling in het bos, maar deze lijkt me niet zo handig gelegen. Gelukkig plan ik hier niet meer dan een stuk fruit te eten en niet te overnachten. Hierna volgt er een redelijk lang stuk door het Bois de Saint-Remy waar ik over een boel beekjes moet om uiteindelijk aan het Étang de la Fourchinée uit te komen. Uit de gids haal ik de info dat ik een beetje verder in Seloignes een auberge kan vinden, dus alle hoop daarop. Het pad komt aan een parking uit het bos een beetje boven het dorp. Ik wandel naar het dorp en vind er drie verdwaalde Vlaamse jongens die hopeloos op zoek zijn naar het verdere verloop van het pad. Ik kan hen gelukkig aanwijzen waar ze moeten zijn. Maar belangrijker nog: ik vind een épicerie! Hoera, mijn avondmaaltijd is gered en mijn middagmaal direct ook.

De dag is al lang geweest ik eet iets op het pleintje voor ik verder trek. Ik trek nog eventjes verder langs het Witte Water naar “Le Trou du Loup” en daarna omhoog door de bossen van Villers-la-Tour, Monceau en Imbrechies tot op de Ravel die ik redelijk snel ook weer verlaat. Om tenslotte in de vallei van de Helpe terecht te komen en door het gehucht Monceau-Imbrechies langs een reeks toeristische visvijvertjes te wandelen. In het laatste gehucht aan het laatste huis is een gezellige BBQ met petanquetoernooi aan de gang en kom ik op het ingenieuze idee om water bij te vullen. Ik word een beetje vreemd aangestaard, maar krijg toch water. De honden zijn iets minder content met mijn aanwezigheid, maar gelukkig is er een hek. Normaal is het nu door het bos recht naar het zuiden tot aan de bivak op de Ravel. De oude/verlaten bivak du Picou blijkt een fietscrossterrein te zijn geworden voor de lokale jeugd, die mij heel vriendelijk begroeten en veilig uit de weg gaan.

Ik raak toch zeker de GR-bewegwijzering weer kwijt!? Alsof de dag nog niet lang en lastig genoeg is geweest. Op een baan door het bos vraag ik aan de eerste automobilist de weg naar en bivak die “niet ver zou mogen zijn”. Maar de enige bivak waar hij weet van heeft is helemaal aan de andere kant van het dorp in het noorden. Dat advies ga ik toch maar niet volgen. Uiteindelijk vind ik dan toch de kapel Notre-Dame des Affligés en vanaf hier pik ik de GR weer op. De bewegwijzering volgen lukt nu wel, maar sommige delen van het pad zijn amper een pad. De allerlaatste kilometer moet ik door wat struikgewas ploeteren en telkens rond recent omgevallen bomen. Maar uiteindelijk kom ik toch op de Ravel terecht en bij de bivak Le Sentier des Pins. Moe maar voldaan.

De avond word nog gezellig met de 3 Vlaamse jongens van eerder en 3 “locals” die een soort van tweedaagse outdoor survivaltraining doen op de bivak. Ook niet echt de bedoeling, maar ze voorzien een mooi vuur en aperitief.

Op het einde van deze lange dag is deze “omgekeerde laars”-kronkel naar het noorden een beetje een afknapper. Vooral als je weet dat je op minder dan een kilometer verder terug op de Ravel uitkomt om te bivakkeren.