%20(7500%20%C3%97%201400px).png){kind=logo}
Datum: Woensdag 22/07/2020
Etappe: Gerolstein > Dronketurm
Afstand: 32,9 kilometer
Stijgingsmeters: 1093m / Dalingsmeters: 961m
Weer: Zonnig
Het was vannacht erg koud en dus duurt het een hele poos vooraleer ik uit de slaapzak geraak, mijn tent afbreek en de rugzak klaar heb. Pas om 9u begeef ik me op weg. De Eifelsteig loopt de camping uit naar de Auberg (456m), één van de vijf Dolomietenrotsen die boven Gerolstein uittorenen. Het pad leidt me rond de voet van de rots. De verleiding is groot om hierna het stuk boven Gerolstein af te snijden, maar als je het mij vraagt mis je dan enkele mooie plekken. Na oversteek van de L29-weg begin ik aan de klim naar de Munterley (482m), die eerst zeer steil is. Daarna wordt het pad weer vlakker en loopt onder de rots, om dan bijna 180° te draaien en terug te lopen naar de top. Van hierboven heb je een mooi uitzicht op Gerolstein en kan je tot de Dietzenley kijken, waar de Eifelsteig me later naartoe brengt. Dan loop het pad achter de rotsformaties naar de Buchenlochhöhle die wat vergelijkbaar is met de grot van gisteren. Zonder dat ik er erg in heb loop ik door de diepe krater van wat ooit een vulkaan was. Deze ontstond toen het magma plots een andere uitgang vond en de vulkaan zo geleidelijk in elkaar deed zakken. Via een korte afdaling kom ik uiteindelijk aan een brug over de rivier Kyll en in het centrum van Gerolstein. Ik ga langs bij de Intersport voor een nieuw paar kousen, want ik heb intussen gaten in één van mijn kousenparen en dat zorgt voor ongemak tijdens het wandelen. Ik hoopte er, tevergeefs, ook binnenzolen van Meindl te vinden, want de Salomon-schoenen die ik aanheb zijn écht slecht en ik wilde het wandelcomfort met Meindl-binnenzolen verbeteren. Een korte stop bij de bakker voor een trekkersbrood kan er ook nog bij.
Om 12 uur ben ik aan de Dietzenley (618m) met z'n uitkijktoren. Het gevaarte waggelt bij het betreden en beklimmen, maar gelukkig geraak ik veilig boven. Je hebt van daarboven een mooi panoramisch zicht over de boomtoppen in zowat alle richtingen. De volgende 7 kilometer naar Neroth gaan over eentonige boswegen. Ik ben zelfs even verbaasd als een geel busje van de Deutsche Post me in het bos voorbijsnelt. Blijkt dat er aan het jachthuis Flemmingshöh effectief mensen wonen. Dan zorgen schoten voor enige opwinding. Jagers? Op de kaart zie ik dat er verderop in het bos een schietbaan van de Bundeswehr ligt. Ik hoop dat de soldaten goed mikken en er geen kogels in het rond vliegen. Kort voor Neroth verlaat ik het bos en volg de loop van de Enzenbach naar het dorp. Neroth stond jarenlang bekend om zijn muizenvallen. In de 19de eeuw was de hele streek zeer arm en trachtten de inwoners om extra geld te verdienen met het vervaardigen van muizenvallen. Heden zie je daar weinig van terug, ware het niet dat er een museum en een hotel-restaurant ("Die Mausefalle") zijn. In het restaurant met prachtig terras - waartussenin de beekjes Enzenbach en Rothenbach lopen - stop ik voor een middagmaal.
Vermits Neroth niet op de eigenlijke Eifelsteig ligt, volg ik na de pauze de Hauptstrasse richting Oberstadtfeld om dan bij het waterzuiveringsstation het pad terug op te pikken. De klim van de Nerother Kopf (647m) is steil en onderweg kom ik nog een gedenkteken tegen voor twee kinderen die hier begin jaren '50 stierven bij de explosie van een V1-ontstekingsmechanisme. De V1 was één van Hitlers 'wonderwapens' waarmee hij hoopte het tij in een verloren oorlog nog te keren. Onder andere de stad Antwerpen werd op het einde van de oorlog voortdurend met V1's bestookt. Op de Nerother Kopf tref je de ruïnes van de burcht Freudenkoppe (14de eeuw) aan.
Het pad tot Neunkirchen is veel gevarieerder dan eerder tussen Dietzenley en Neroth en dus ook leuk om te wandelen. Aan de gasthof een eind buiten het dorp is de Eifelsteig kort omgeleid om dan even de bossen in te duiken naar de hoogtes boven de stad Daun. Bij de Bundesstrasse aangekomen wordt de wandelweg weer omgeleid. In plaats van in tegenwijzerzin rond de Rosenberg te wandelen, gaat het nu in wijzerszin richting oorlogsmonument. Op weg daarheen wandel ik langs een oefenterrein voor jonge fietsers, met verkeerslichten en -borden. Na nog een makkelijke afdaling in het bos kom ik in een mooi langgerekt park, het Kurpark, dat de loop van de rivier Lieser volgt. In het park zijn de planeten op schaalgrootte weergegeven, maar bij Mars moet ik het park al verlaten om te klimmen naar het eerste van de drie vulkanische maren, het Gemündener Maar. Dat maar doet deels als openluchtzwembad dienst en dus stijgen er tal van vrolijke geluiden uit op. Aan een gasthof bij de parking hou ik een korte pauze voor ik aan de laatste steile klim naar de Dronketurm begin.
Het pad gaat vrij snel te hoogte in en het duurt niet lang vooraleer ik aan de Dronketurm op de Mäuseberg (561m) uitkom. Behalve een schommelbank met uitzicht over het Gemündener Maar, is er naar het zuiden toe ook een knap zicht en als je de toren omhoog gaat mag je ook niet klagen. Er is niet zoveel volk hierboven en ik heb al snel besloten dat ik in de toren zal overnachten. Het is echter nog maar 19 uur en het zit me niet mee dat er een mooie zonsondergang zit aan te komen. Dat betekent dat er tot ruim na zonsondergang mensen aanwezig zijn. Pas tegen 22 uur kan ik mijn matje en slaapzak uitrollen aan de ingang van de toren. Ik lig er nog niet lang of er loopt al een haas voorbij. Veel meer merk ik er niet van, want ik val snel in slaap.
