%20(7500%20%C3%97%201400px).png){kind=logo}
Vooraleer ik aan mijn tocht kan beginnen, moet ik mijn zoontje nog naar school brengen. Dat verklaart waarom ik pas om kwart voor twaalf in Ieper aankom met de trein. Mijn eerste etappe op de GR128 staat grotendeels in het teken van de Eerste Wereldoorlog.
De GR128 loopt eigenlijk niet door Ieper en dus kan ik de aanlooproute naar de GR zelf bepalen. Ik hou er altijd van om via de oude stadsomwalling - door Vauban ontworpen - naar de Menenpoort te wandelen. Zo kom ik dan langs het Ramparts Military Cemetery, een oorlogskerkhof uit WO1 met een fenomenaal zicht op de grachten. Echter, om mijn traject in te korten en voor het donker een slaapplek gevonden te hebben, laat ik dit stukje dit keer achterwege en wandel rechtstreeks via de Stationsstraat en Boterstraat, langs de lakenhallen naar de Menenpoort. Ik blijf het een impressionant monument vinden dat de zinloosheid van een oorlog onderstreept. Ongeveer 55.000 namen van Gemenebest-soldaten die tijdens WO1 in de Ieperboog sneuvelden en nooit een graf kregen staan op de Menenpoort vermeld. Elke avond sinds 1928 (behalve tijdens de Duitse bezetting in WO2) vindt onder de Menenpoort de 'Last Post'-ceremonie plaats om alle gesneuvelden te herdenken. Wie de voorkant van het monument aandachtig bekijkt, kan trouwens nog steeds enkele littekens van de gevechten in de Tweede Wereldoorlog, zien.
Na nog een passage langs het Menin Road South Cemetery (met graven van 1657 gesneuvelden van het Gemenebest) sta ik wat later aan het Begijnbos en vervoeg er de GR128. Ik zie op enkele tientallen meters afstand het Cross of Sacrifice van Railway Wood Cemetery. Op deze plek sneuvelden 12 soldaten tijdens de tunneloorlog tegen de Duitsers en zij liggen hier nog steeds in de ondergrond begraven. In het daarnaast gelegen Kraterbos kunnen nog steeds kraters bezichtigd worden die ontstonden door het tot ontploffing brengen van aanvalsmijnen die tot onder de stellingen van de vijand liepen. Ietsje verder ten zuiden ligt het attractiepark Bellewaerde, genoemd naar de beek die hier stroomt. Het park ligt middenin de vroegere linies. Het is ook hier dat er voor het eerst een vlammenwerper in de strijd gebruikt werd (juli 1915). Eerder dat jaar hadden de Duitsers ten noorden van Ieper bij Langemark-Poelkapelle ook al gas ingezet tegen Franse koloniale troepen. Ik kom nog langs een monument voor een Canadees bataljon, de Princess Patricia's Light Infantry, dat hier in mei 1915 standhield bij een Duitse aanval.
Bij de Nonnebossen moet ik de A19-snelweg oversteken, maar eerst hou ik nog halt aan het gesloten café bij de brug voor een lunchpauze. De A19 stopt ten noorden van Ieper bij het dorp Wieltje. Oorspronkelijk zou de snelweg doorgetrokken worden tot in Veurne, maar op het traject liggen verschillende militaire begraafplaatsen en boerderijen en door fel protest kon de overheid deze plannen nooit omzetten.
Aan de overkant van de snelweg kom ik bij Black Watch Corner. Dit is genoemd naar het 1ste Schotse bataljon van The Black Watch die hier een heroïsche verdediging opzetten tegen een superieure vijand tijdens de Eerste Slag om Ieper (oktober-november 1914). Dit monument staat er om alle 8000 doden van The Black Watch tijdens WO1 te herdenken.
Eén van de weinige overblijfselen van wat voor de oorlog een zeer bosrijke streek was, is het Polygoonbos. Het werd na de Franse bezetting (na 1815) een militair oefenterrein en achteraan in het bos verscheen een aarden heuvel voor schietoefeningen. De heuvel kreeg de bijnaam 'Den Doel' en dus wordt het bos door omwonenden Doelbos genoemd. De zanderige ondergrond maakte dat het bos tenslotte door de cavalerie benut werd als oefengrond. Tijdens de oorlog werden in het bos bunkers gebouwd door de Duitsers. Eén daarvan (nu nog te zien) werd later Scott Post gedoopt naar de bevelhebber van de Australische troepen die het bos heroverden tijdens de Derde Slag om Ieper (juli-september 1917). Achteraan in het bos verrees een militair kerkhof van het Gemenebest. Op de aarden heuvel staat een gedenksteen voor de Australische troepen, maar er is ook een memoriaal voor gesneuvelde Nieuw-Zeelanders zonder graf. Via de noordelijke uitgang van het kerkhof zie je al het Cross of Sacrifice en het daarachter liggende Polygon Wood Cemetery met nog eens zo'n 100 graven van gesneuvelden.
Bij het verlaten van de begraafplaats word ik een zware tabaksgeur gewaar. Dit is me bij andere bezoeken aan het Polygoonbos ook al opgevallen. Toen heb ik het niet verder onderzocht, maar nu kon ik mijn curiositeit niet bedwingen. Er blijkt een honderdtal meter verder een producent van tabakswaren gevestigd te zijn.
Via leuke paden kom ik in het kasteelpark van Zonnebeke. Van het oorspronkelijke kasteel is begrijpelijkerwijs niks overgebleven. In het park staat nog een Britse houwitser en kan je de Memorial Gardens bezoeken. Dat zijn kleine tuintjes in de vorm van een klaproos die elk de slachtoffers van één van de oorlogvoerende landen herdenken. Aan de kerk van Zonnebeke kan je nog de toegang van de Zonnebeke Church Dugout, een door geallieerde troepen gegraven schuilplaats, zien. Toegang tot de dugout was tijdelijk mogelijk, maar nu niet meer.
Een eind voorbij het dorpsplein van Zonnebeke ben ik aan de oude spoorlijn Ieper-Roeselare, ook wel bekend als de Stroroute, aanbeland. De Duitse troepen maakten van de spoorweginfrastructuur gebruik om hun troepen en voorraden van en naar het front te sturen. Nu is het een wandel- en fietspromenade en moet ik bijna 6 kilometer in rechte lijn tot de afslag naar Moorslede. Op de eerste anderhalve kilometer staan er wel nog tal van infoborden omtrent WO1 en de opmars van de geallieerden. De Stroroute passeert dan op enkele honderden meters van Tyne Cot Cemetery, de grootste militaire begraafplaats van het Commonwealth ter wereld. Behalve de bijna 12.000 graven staan op de muur achteraan op het kerkhof de namen gegraveerd van nog eens 35.000 gesneuvelden die nooit een graf hebben gekregen.
Omdat ik nog flink wat kilometers voor de boeg heb, ga ik voor eenmaal niet tot aan Tyne Cot en wandel de resterende vier eentonige kilometers op de Stroroute. Ik hou even halt bij een cafeetje tegenover de gebouwen van kaasmakerij Passendale. Een GR-opklever "wandelaars welkom" aan de ingang van het café stelt me gerust. Er heerst een gezellige drukte in het kleine café, maar de coronaregels worden wel gerespecteerd!
Vanaf Moorslede wordt het pad eindelijk wat gevarieerder, maar gaat grotendeels over asfaltwegen. In Zilverberg hou ik halt bij de patisserie aan de kerk en koop de laatste éclair. Onderweg naar het Bergmolenbos kom ik langs het eigenaardige gebouw van Muzeum L. Het is intussen al vrij laat en ik neem niet meer de tijd voor een bezoekje. Het Bergmolenbos gaat over in het Sterrebos waar de GR een kleine omweg maakt, maar dat stoort me niet en ik volg braafjes de GR-markeringen. Ik kom langs het kasteel van Rumbeke dat in het bos gesitueerd is.
Ik moet uitkijken naar een plaats om te slapen. In laatste instantie is mijn overnachting via Welcome to my Garden geannuleerd wegens corona. Als de GR van de Hoofdstraat in Rumbeke afdraait passeer ik verschillende braakliggende terreinen die zich er wel toe eigenen om mijn tent op te zetten, maar dat is dan wel in het volle zicht van ongeveer de hele buurt. Ik wandel nog wat door. Ik kom langs een nieuwe villawijk en dan sta ik aan de Regenbeek. De GR-markering naar links ontbreekt hier, maar dat geeft niet. Wat verder naar rechts, voorbij enkele speeltuigen, kan ik mijn tentje perfect opstellen op een vlakke ondergrond. Er komt nog een handvol buurtbewoners met hond voorbij. Een vriendelijke man knoopt een gesprek met mij aan en biedt me tenslotte een plaats in zijn huis aan. Maar zover komt het niet, want mijn tent staat intussen helemaal. Ik eet nog een hap en val snel in slaap.
Gegevens wandeling:
Datum: Vrijdag 16/10/2020
Etappe: Ieper > Rumbeke
Afstand: 32,8 kilometer
Stijgingsmeters: 216m Dalingsmeters: 219m
Weer: Eerst zonnig, later bewolkt. Fris.
