%20(7500%20%C3%97%201400px).png){kind=logo}
Datum: Zaterdag 10/08/2019 Etappe: Modane > Les Granges de la Vallée Etroite Afstand: 20,5 kilometer Stijgingsmeters: 1454m / Dalingsmeters: 762m Weer: ’s Ochtends droog, 15°C, ’s Namiddags zonnig 22°C
Ik sta om 7u op met een stevige hoofdpijn. Ik neem me dan ook voor om het vandaag rustig aan te doen. Pas omstreeks 9u30 vertrek ik uit het hotel. Eerst moet ik nog achter een nieuwe zonnehoed. Gisteren was ik de mijne vergeten bij het begin van de etappe aan de refuge van Repoju. En ik zag toch best wat af in de volle zon. Na kort zoeken vind ik in een sportwinkel net na het treinstation een exemplaar dat net voldoende groot is.
Vanaf Modane (10148m) neem ik tot Valfréjus een GR5-variante. Eerst gaat die onder het viaduct van Charmaix door, waarna een erg steile klim volgt. De luchtvochtigheidsgraad ligt vanmorgen ook erg hoog, dus in nul komma niks druipt het zweet van me af. Niet veel later wandel ik in de laaghangende wolken.
Ik haal tijdens de klim een jong Frans koppel in: Marine en Stevie uit Amiens. Hun zakken zien er bijzonder zwaar uit en ik heb medelijden. We geraken aan de praat en zij wandelen eveneens de GR tot Menton en nemen er naar eigen zeggen hun tijd voor. Al zal later blijken dat zij er een stevig tempo op nahouden en minstens even lange etappes wandelen als ik. Bij Les Herbiers (1643m) komen we ook Arthur tegen. Hij komt uit Parijs en ziet ook af door de hoge luchtvochtigheid. Met z’n vieren wandelen we verder en komen onderweg heel wat wilde bessen tegen: aardbeien, frambozen, blauwe bessen. Smullen!
Aan Le Collet (ca. 1900m) komen we een oude bunker tegen die hier ooit de doorgang bewaakte. Nu komen we ook stilaan boven het wolkendek uit en krijgen we ’n mooie blauwe hemel. Vanaf La Losa (2099m) wordt de vallei breder en kunnen we van een fantastisch panorama genieten. Achter ons kunnen we de vallei van Modane door het dikke wolkendek niet zien. We moeten ook Arthur lossen die in deze oneindige klim even nood heeft aan een rustpauze. Net voor de Col de la Vallée Etroite (2433m) houden Marine en Stevie halt voor hun lunchpauze. Ik kies voor een kleine omweg naar de refuge du Mont Thabor (2490m) om daar een middagmaal te nemen. Ik ben blij dat ik arriveer, want ik heb bijna geen drinkwater meer en geraak ook stilaan vermoeid.
Omstreeks 14u neem ik dezelfde weg terug naar de col om dan de afdaling in te zetten naar de twee Italiaanse refuges die zo’n 8 kilometer verder in deze prachtige Vallée Etroite (letterlijke vertaling: “smalle vallei”) genesteld zitten. Ik hield de woorden van de oudere man die ik twee dagen geleden aan de refuge de la Leisse ontmoette in m’n achterhoofd. “De Vallée Etroite is één van de mooiste op de hele GR,” zei hij. Bij het begin van de afdaling ben ik toch teleurgesteld. De bergen rondom zijn wel impressionant, maar dat zijn ze al zeven dagen. Het is pas als ik een kilometer voorbij de Plaine de Tavernette (2224m) ben en aan de laatste steile afdaling begin dat ik zie waarom de man dit zei. Ineens strekt zich voor mij een beboste vallei uit. Ik krijg het gevoel dat ik plots in een zuiderse omgeving ben terechtgekomen. Het is ineens veel droger, maar wat ik zie is gewoon prachtig. Ik verheug me er al op mijn tent daar ergens in de vallei op te zetten.
Aan de Pont de la Fonderie (1900m) kom ik het jonge koppel weer tegen. Samen gaan we richting de plaats waar de twee refuges zich bevinden. Intussen heb ik van hen al begrepen dat zij altijd proberen om rustigere slaapplekken te kiezen dan dicht bij een refuge. We komen bij de refuges aan omstreeks 17u en er is heel wat volk op de been, voornamelijk Italianen. We komen op onze stappen terug en steken op blote voeten het riviertje over. Aan de overkant vind ik een vlak plekje voor mijn tent. Weliswaar naast het riviertje (en dus veel condensatie in de tent ’s ochtends), maar vlak en weg van andere kampeerders die op de rechteroever liggen en de drukte aldaar. Marine en Stevie zetten een eind verder tussen de bomen hun tarp en hangmatten op.
We spreken af om wat later samen avond te eten. Terwijl ik me klaarmaak om me te wassen, komt een eenzame wandelaar zich aan de overkant ook in het riviertje wassen. Met het Franse koppel nodigen we Henri uit om ons te vergezellen tijdens het avondeten. Henri is 24 jaar oud en is reeds 13 dagen onderweg vanuit Saint-Gingolph (inclusief een rustdag). Dat is best een stevig tempo. Met vorig jaar meegerekend ben ik nu 13 dagen onderweg zonder rustdag, maar wel vanuit Thonon-les-Bains.
