%20(7500%20%C3%97%201400px).png){kind=logo}
Datum: Woensdag 21/08/2019 Etappe: Roya > Refuge de Longon Afstand: 20,1 kilometer Stijgingsmeters: 1318m / Dalingsmeters: 932m Weer: Zonnig 24°C Uiteraard druipt de condensatie ’s ochtends van mijn tent. De locatie aan het riviertje was natuurlijk niet optimaal. Ik merk nog net op tijd dat ik mijn handdoek aan de gîte heb laten hangen nadat ik er gisteren mijn douche heb genomen. Dus voor ik om 8u vertrek nog snel terug omhoog. Het is ieder voor zich vandaag. Ik zie alle bekende gezichten voorbijwandelen. Ook Alexandre. Maar we zien mekaar straks aan de refuge van Longon.
De beklimming van de Col de Crousette (2480m) is best lang. We moeten zo’n 1100m naar boven op een relatief korte afstand. Gelukkig zijn er soms korte vlakke stukken om even weer op adem te komen voor het volgende eindje bergop. Het eerste deel door de Vallon de la Maïris en de Barres de Roya is zeer mooi en je krijgt als toemaatje nog een waterval. Aan de Cabane du Berger, op de plaats van wegwijzer 110, zien we de GR-tekens niet. Maar veel kan er niet verkeerd gaan, want de vallei loopt maar in één richting omhoog. Er lopen wel verschillende paden die hier door de schapen getrokken werden. Hogerop horen we ook het geblaat van een kudde. Wat verderop kom ik Alexandre tegen. Hij wachtte me even op voor de laatste kilometer naar de Col de Crousette. Er dwalen hier ook enkele enorme herdershonden rond. De boodschap is om die vooral niet te bruskeren.
Aan de col aangekomen zien we links van ons het pad schuin omhoog lopen naar de Stèle Vallette (2577m). In beide richtingen is het uitzicht adembenemend. Niet veel later doen we ook dat laatste stuk omhoog. Ik krijg het een beetje benauwd, want aan onze rechterkant gaat het toch een heel eind naar beneden. Gelukkig spotten we een kudde gemzen in de diepte en gek genoeg zie ik twee wandelaars naar ons zwaaien. Het zijn Marine en Stevie!
Hierboven is het landschap ook weer helemaal anders, zeer droog. Met Alex beginnen we aan de afdaling door de Baisse du Démant. Hoog boven ons spotten we drie baardgieren die op hun prooi aan het loeren zijn. Die roofvogels hebben we intussen leren herkennen met dank aan de vrouw van de beheerder in de refuge van Bousiéyas. Ik hoop dat ze niet denken dat ze aan ons een mals stukje vlees hebben. Alex en ik maken het gezellig en fluiten een paar bekende deuntjes (Queen is erg in trek!) terwijl we proberen zo lang mogelijk van onze omgeving te genieten. Aan de Pierre du Démant (1811m) houden we halt voor onze lunchpauze. Het is er erg rustig, hoewel we wat hogerop, aan de Col des Moulines (1977m), wel wat wandelaars tegenkwamen.
Hier in de vallei waarin de Vacherie de Roubion ligt, zijn er ontelbare grotten in de kalkrotsen te zien. Zijn deze natuurlijk ontstaan en werden ze door onze prehistorische voorvaderen gebruikt of werden ze later uitgehouwen door landbouwers? In deze vallei werden vroeger althans aardappelen en granen geteeld.
Het gedeelte door de Vallon de la Gourgette, langs les Chambrettes is echt prachtig. Nu begint de laatste klim naar de hogerop gelegen dal waarin de refuge van Longon (ca. 1880m) ligt. We komen tot het besluit dat we vandaag één van de mooiste etappes op deze Traversée gewandeld zijn. Ja, de Valléé Étroite van tien dagen gelegen was ook subliem, maar dat was maar een klein stukje van een etappe. Vandaag was het allemaal fenomenaal!
Als we om 14u30 aankomen zien we met Marco een bekende zitten. Hij heeft hier een rustdag gehouden. Ook Philippe en de Zwitserse dames komen wat later aan. Zo’n drie uur later zijn Marine, Stevie en Vladimir ook op het appel. Het koppel is gisteren nog erg ver kunnen doorstappen en is door het onweer de Col de Crousette moeten afdalen in zuidelijke richting. Het waren zij die naar ons zwaaiden en me allicht aan mijn rode rugzak herkenden.
Tentkampeerders krijgen een plekje bij enkele ruïnes die een vijftigtal meter van de refuge liggen. Na het avondeten, waarvoor ik moet passen, krijgen we nog een “digestif” aangeboden van het huis. Alexandre ziet een gitaar en ik vind een liederenboek. Het duurt niet lang of we zingen enkele klassiekers zoals Pink Floyd’s “Another Brick in the Wall”, muzikaal begeleidt door “Le Suisse”. Iedereen doet uit volle borst mee.
Morgen nemen Alex en ik definitief afscheid van de anderen en staat de eerste van twee lange etappes op het programma.
