%20(7500%20%C3%97%201400px).png){kind=logo}
Datum: Woensdag 15/08/2018 Etappe: Refuge de Moëde Anterne > Les Houches Afstand: 20,1 kilometer Stijgingsmeters: 911m / Dalingsmeters: 1900m Weer: Zonnig, lage bewolking op Le Brévent, 25°C
Na een karig ontbijt is het een drukte van jewelste in de refuge. Iedereen blijkt tezelfdertijd te willen vertrekken. Samen met Michael, Maggie en Josh zijn we omstreeks 8u15 de deur uit. Het doel vandaag is de top van de Brévent (2525m) en dan de afdaling naar Les Houches (980m). Over de beklimming had ik o.a. gelezen dat je over twee ladders moet, net voor de top, en dat hoogtevreesgevoeligen er best een lastige tijd zouden beleven. Eerlijk gezegd had ik er dus bijzonder weinig zin in. Tijdens het ontbijt dacht ik er aan om de alternatieve GRP te volgen richting Servoz en van daaruit naar Les Houches te stappen. Maar uiteindelijk heb ik het er toch maar op gewaagd.
Eerst daalt de GR zo’n 400m naar de vallei van het riviertje Diosaz. ’s Nachts had het geregend en vanmorgen ligt alles er nat bij, maar de hemel is helemaal opgeklaard en vanaf de refuge kunnen we nog net de top van de Mont Blanc (4808m) ontwaren achter de Pointe Noire de Pormenaz (die net achter de refuge ligt). De Aiguille du Midi is met z’n 3842m veel beter zichtbaar. Tijdens de afdaling wemelt het van de kikkers en ongeveer halfweg is er ook nog een kleine waterval. Eens de Pont d’Arlevé (1597m) overgestoken, gaat het in stijgende lijn naar de Col du Brévent (2368m) die je niet mag verwarren met zijn grote broer, Le Brévent die nog een kleine 160m hoger is.
Na 500m klimmen krijg ik een klein beetje te maken met hoogtevrees, als het pad heel smal wordt en er naast me bitter weinig begroeiing is. Maar al snel wordt het pad, of de omgeving, breder en heb ik dus amper last van de hoogte. We wandelen voorbij de ruïnes van de Chalets d’Arlevé (ca. 1870m) en het is leuk om in de verte de refuge te zien van waaruit we vanmorgen vertrokken. Onder de Pointe des Vioz ligt voor mij de eerste moeilijkheid, als ik met handen en voeten vooruit moet over de rotsen met alleen met steile stukken rondom mij. Gelukkig zijn er mijn metgezellen die zich goed over me ontfermen. Eens ik zowat boven ben, sprint ik - puur op adrenaline - op het plattere strookje recht vooruit. Ik ben blij dat ik dit stuk al overleefd heb.
Ondertussen is het ook gevoelig kouder geworden en we wandelen nu meer en meer in de wolken. Na een korte passage van een tiental meter over sneeuw, komen we aan op de Col du Brévent (2368m). Het lijkt hier wel Disneyland. Heel wat mensen zijn klaarblijkelijk met de gondellift van Planpraz naar boven gekomen en bovendien loopt de GR5 hier samen met de TMB (Tour du Mont Blanc). Het is wel even wennen aan zoveel drukte na al die dagen van kalmte. We rusten dan ook niet lang en gaan meteen verder richting Le Brévent. De laddertjes komen nu stilaan dichter. Het stukje tot aan die ladders is best te doen.
Maar dan zien we plots een hele meute wandelaars stilstaan. De laddertjes bij le Clocher du Brévent (2398m). Er is geen foto op het internet te vinden die de steiltegraad van dat ding eer aan doet, dus was het op voorhand moeilijk in te schatten of ik hier wel over zal geraken. Eén man wil niet wachten en klimt links van de ladders gewoon langs de rotsmuur naar beneden. Ik krijg het flink benauwd en mijn beurt om omhoog te klauteren nadert. De klim bestaat hier dus uit twee ladders, van elk zowat tien treden, die in de rotsmuur zijn aangebracht. Ik ga aan slakkentempo vooruit, schrik om te vallen. Omstaanders tonen begrip en moedigen me aan. Uiteindelijk geraak ik boven. Blij dat ik voorbij dit stukje ben. Ik bedank voor de hulp en ga verder. Een tiental meter voorbij de ladders komt er nog even wat klimwerk aan te pas, maar na wat ik vandaag al uitgehaald heb, ga ik hier al wat makkelijker over. Uiteindelijk kom je op een breed pad en hoef je slechts de massa te volgen naar de top van Le Brévent (2525m).
Hier gaan we ook afscheid nemen van het Amerikaanse koppel, want zij gaan van hieruit met de lift rechtstreeks naar Chamonix. Maar eerst kiezen we nog voor een klein dessertje in het restaurant op de top om onze ontmoeting te vieren. Het zicht op het hele Mont Blanc-massief is adembenemend, al gooien de wolken soms roet in het eten. Het duurt ook even voor ik het terras op durf, want dat ding is gebouwd boven de afgrond!
Om 13u15 beginnen Michael en ik aan de afdaling. Op enkele heikele punten na, waar je je moet vasthouden aan metalen steungrepen, gaat de afdaling zonder noemenswaardige problemen. Aan de Refuge de Bellachat (2152m) nemen Michael en ik een pauze en zetten we ons neer in de strandstoelen met zicht op de hoogste berg van West-Europa. Michael haalt zijn verrekijker te voorschijn en zo kunnen we zelfs enkele Mont Blanc-klimmers ontwaren.
Als we aan het Parc Animalier van Merlet (1524m) komen, doen we iets verkeerds. We volgen de asfaltweg die ook de bezoekers aan het park volgen. We lopen dus opnieuw tussen een massa volk. Maar volgens de kaart is dit op zich niet verkeerd en even verder loopt de GR5 sowieso over de toegangsweg tot het dierenpark. Nu laat ik me door de zwaartekracht ook naar beneden trekken. Het pad is heel breed en met mijn stokken als extra steun gaat het goed vooruit. De laatste meters tot Les Houches (983m) lijken wel eindeloos, maar we komen tenslotte tegen 17u in het stadje aan.
Michael en ik nemen afscheid. Hij gaat zijn geblesseerde wandelmaat Paul opzoeken in Chamonix. Ik heb besloten om te stoppen, want mijn ongevalletje van enkele dagen geleden zorgt nog steeds voor hoofdpijn en pijn rond het rechteroog. En zo zoek ik dus een hotelletje om me op te schonen voor ik de reis naar huis aanvat. Wat verder kom ik een hotel tegen langs de D213. Ik laat mijn spullen achter en ga op zoek naar een deftig avondmaal. Dat vind ik wat verderop aan de skilift. Als ik omstreeks 19u30 terugkeer naar het hotel, zie ik niemand minder dan Charles, de Zwitser, zitten in het restaurant van het hotel. Ik blijf nog even plakken voor een drankje en neem dan ook afscheid van Charles.
