%20(7500%20%C3%97%201400px).png){kind=logo}
Datum: Zaterdag 08/08/2020
Etappe: Pralognan > Refuge de l'Arpont
Afstand: 22,0 kilometer
Stijgingsmeters: 1464m / Dalingsmeters: 599m
Weer: Zonnig
Vandaag krijgen we de langste etappe van deze Vanoisetocht voor de kiezen. Met z'n 22 kilometer en bijna 1500 hoogtemeters is dit een niet te onderschatten en tegelijk mooi stukje om te wandelen. Om het de dames makkelijker te maken hebben we afgesproken dat zij de zetellift naar de Mont Bochor (2022m) nemen en van daaruit naar de Refuge des Barmettes wandelen (1992m). Mathieu en ik beginnen aan de camping om 7u30. Afspraak is om 9u aan de refuge.
Het is een bekend stukje voor mij, zij het dat ik dit keer in de andere richting stap. Vorig jaar wandelde ik dit deel in zuidelijke richting tijdens de Traversée des Alpes. Ik weet dus dat de klim naar de Barmettes redelijk pittig is. Ondanks de 570 hoogtemeters staan we al na 1u10m aan de refuge en omdat de dames pas om 9u20 arriveren, hebben Mat en ik nog wat tijd voor een drankje op het zonnige terrasje van de refuge. Mat gaat meteen met Flo verder. Arielle en ik volgen zo'n 10 minuten later. Na 40 minuten komen we aan bij het Lac des Vaches (ca 2320m). We nemen wat tijd voor foto's en gelukkig is er erg weinig volk, want dit is anders een trekpleister. Omstreeks 11u kom ik als eerste van ons viertal aan bij de refuge du Col de la Vanoise (2516m). Tegenover vorig jaar is het nu bijna een oase van rust. Ik tel er hooguit een tiental wandelaars die verspreidt zitten over het hele areaal.
We vinden het met z'n allen nog te vroeg voor een middagpauze dus wandelen we nog een stukje door richting einde van de vallei, daar waar ze overgaat in de vallei van de Leisse. Opvallend is ook dat tegenover vorig jaar deze vallei veel droger is geworden. Ik herinner me dat ik in de zomer van 2019 vaak door beekjes moest stappen. Dit jaar amper. Aan hoogtepunt 2435 houden we halt, met zicht op de barre maar prachtige vallei van de Leisse en de bergketen met de Grande Casse (3855m) en de Grande Motte (3653m). Terwijl we eten zie ik een stel berggeiten dat van de Pointe Mathews afdaalt. Het zijn slechts stipjes op de berg en dus duurt het even vooraleer ik mijn metgezellen ervan kan overtuigen dat er inderdaad beweging op de bergflank is. Wat later wandelen ze langs ons voorbij.
We vertrekken niet tegelijk. Flo en Mat zijn als eersten weg. Ik volg even later en pas dan Arielle. Ik kom langs het monument op 2355 meter hoogte. Daar is Flo in de weer een familie te fotograferen en dat blijkt even te duren en wat verder haal ik Mat in bij het puinveld Voutes du Clapier Blanc. Het pad is hier enkel te volgen via de steenhopen (cairns). Een hele poos later komt Flo, maar ze heeft niet op de cairns gelet en is veel hoger aan het wandelen. We hebben moeite om haar toe te roepen dat ze te hoog zit. Arielle laat lang op zich wachten en dus ga ik al met Flo verder. Ik hou er een rustige tred op na, zodat Arielle en Mat ons snel weer inhalen. Onder de Roche de la Queua vervoegen we de GR5.
Aan de Lacs des Lozières (2479m) stoppen Arielle en ik voor een zwempartij, enigzins gemotiveerd door een Duitse vrouw die zich daarvoor helemaal bloot gaf. Het water is natuurlijk erg koud, maar de frisse duik doet erg goed. Mat en Flo zijn intussen doorgewandeld. De uitzichten zijn hier trouwens prachtig in alle richtingen. Enerzijds zijn er de inmiddels sterk gekrompen Glaciers de la Vanoise (+3000m), maar ook de bergmuur aan de overzijde waarop het andere eind van de GR5 ligt met o.m. de refuges du Lac Blanc en Plan du Lac. Bij de Ruisseau de Miribel halen we onze kompanen weer in. Een stukje verder is het pad versperd door restanten van een steenlawine en moeten we langs rotsen klauteren. Gelukkig is de afgrond hier niet zo abrupt en heb ik dus niet teveel last van hoogtevrees maar leg de laatste anderhalve kilometer toch op adrenaline af.
Om 16u30 zijn we aan de Refuge de l'Arpont (2310m). Er is best al wat volk aanwezig op de bivakplaatsen die het dichtst bij de refuge liggen. Wij gaan op de bivakplek liggen die een tiental meter van de refuge verwijderd is. Daar overnachten we tenslotte alleen, maar het is er dan ook niet helemaal vlak en dat merk je 's nachts wel. We hebben nu nog een hele namiddag om te rusten. Avondeten doen we in de prachtige refuge.
