%20(7500%20%C3%97%201400px).png){kind=logo}
Datum: Woensdag 07/08/2019 Etappe: Landry > Val Claret Afstand: 26,0 kilometer Stijgingsmeters: 2033m / Dalingsmeters: 633m Weer: 's Ochtends lichte tot zware regen, 14°C, Late namiddag droog, 17°C
Het is 's nachts zo goed als droog gebleven, op enkele druppels na. Ik kan de tent dus meteen opbergen na het opstaan. Voor het ontbijt hoop ik op iets eetbaars in het volgende dorpje. De hemel ziet er bijzonder dreigend uit en dus probeer ik me zo snel mogelijk klaar te maken zodat ik toch nog even in het droge kan wandelen. Om 6u40 ben ik weg. Vanaf het dorpsplein loopt het pad meteen steil omhoog. Het duurt niet lang of de eerste druppels vallen en ook de bliksem maakt z'n opwachting. Het is een leuke wandeling tot in Peisey-Nancroix en wandelen in regen vind ik ook niet erg.
In Peisey-Nancroix (1300m) zoek ik de plaatselijke supermarkt Sherpa op. Deze heeft een ruim aanbod aan voedingsmiddelen en dus vind ik er al het nodige voor een lekker ontbijt. Terwijl ik boodschappen doe, valt de regen met bakken uit de hemel. Mijn ontbijt verorber ik dan maar onder het gespannen afdak voor de winkel. Ik maak van een korte regenpauze gebruik om me weer op pad te begeven. De zon laat zich zelfs even zien. In Le Moulin (1284m), het volgende dorpje, heeft men overal foto's van weleer opgehangen. Leuk om te zien dat de meeste gebouwen al meer dan 100 jaar oud zijn! Zodra ik de Ponturin ben overgestoken, begint het te druppelen. Hoe verder ik ga, hoe harder het regent. Ik vind het geweldig. In de verte zie ik een wandelaar met een rode poncho en denk even dat Vladimir voor me uit wandelt. Hij zei me gisteren echter dat hij een shuttlebus tot de Refuge van Rosuel zou nemen omdat hij te vermoeid is. Het is dan ook iemand anders. We wandelen samen langs gebouwen van het Palais de la Mine (1445m), de Franse mijnbouwschool die hier in het begin van de 18de eeuw gevestigd was.
Bij Les Lanches (1530m) begint het te onweren en vermits het daar enigszins open terrein is, ben ik blij dat de GR er in de beschutting van de huizen verder loopt. De regen laat niet af en pas als ik om 10u aan de Chalet-Refuge de Rosuel (1555m) ben houdt het op. Ik blijf er even voor een warme chocolade. Een dure grap. 4€ voor een matige kop en dat terwijl de koffie er amper wat kost. Ik kom in de refuge Vladimir tegen. Hij is inderdaad met de bus gekomen. Ook opvallend is dat ze aan de refuge niet willen dat er tenten opgezet worden, maar er werd een enorme parking gebouwd. Wat is er nou vervuilender? Een nachtje kamperen met de tent of een ritje met de auto? Na een half uur ben ik weer op pad. Het is opgeklaard en even lijkt het erop dat het zo zal blijven. Maar kort na mijn vertrek vallen de eerste druppels en ik krijg alle vormen van regen over me heen; motregen, gewone regen, plensbui,... Het stoort me niet en ik stijg geleidelijk langs een leuk pad. Ik kom maar zelden wandelaars tegen. De weersomstandigheden zijn natuurlijk niet voor iedereen weggelegd. Als ik aan het monument op 2000m hoogte kom, krijg ik ook nog een onweer over me heen. Gelukkig staat wat verder een kleine schuilhut die door de eigenaar ter beschikking wordt gesteld van wandelaars. Terwijl het onweer over me heen trekt, eet ik mijn middagmaal op.
Tegen 12u45 waag ik me uit mijn schuilplaats. Ik kan terug meer dan 10 meter voor me zien en nu wandel ik door een leuk rotsblokkenveld aan de Perte du Ponturin (2068m. Het regent opnieuw hard, maar de zichtbaarheid is goed. Overal werden er stroompjes gevormd door de zware regenval en ik ben niet helemaal zeker waar hier het pad loopt, maar ik weet dat ik omhoog moet, dus veel kan hier niet verkeerd gaan. Ik zie ook iemand voor me uit wandelen. Eens we in de vlakte van de Plan de la Plagne (2100m) zijn, kan ik aansluiten bij de wandelaar. Het is Vladimir die de schuilhut niet had gezien en in het onweer verder is blijven wandelen. Zijn schoenen zijn doordrenkt van de regen. We wandelen samen verder. Aan de Cabane des Mindières (2224m) zien we de eerste marmotten van de dag en krijgen we een fantastisch panoramisch zicht op het Lac de la Plagne. Daarnaast kunnen we ook de Refuge Entre le Lac (2151m) zien. Het is inmiddels ook opgeklaard en het zal droog blijven tot ik in Val Claret ben. De marmotten houden ons tot aan de Refuge du Col du Palet (2587m) gezelschap. De vermoeidheid van het vele klimmen laat zich stilaan voelen bij mij. Ik kan Vladimir niet meer volgen en hij is ruim een kwartier voor me aan de refuge. De laatste drie kilometer tot aan de refuge lijken een eeuwigheid te duren. Ik ben blij als ik daar even kan uitblazen. Ik ga kort naar binnen om uit de koude wind te blijven. Vladimir is ook doodop en hij zal in de refuge blijven.
De aangegeven 10 minuten van de refuge naar de col duren door de vermoeidheid ruim een half uur. Als ik op 17u boven op de Col du Palet (2652m) ben, ben ik enigszins blij, maar ook teleurgesteld door het landschap dat ik voorgeschoteld krijg. Skiliften en een lelijk gedrocht van een skidorp op de top van de Tovière (2695m) dat vanop deze afstand op een versterkte burcht lijkt. Mijn humeur wordt er niet beter op naarmate ik Tignes-Val Claret (2105m) nader. Het duurt even voor ik een volledig uitzicht op de vallei heb waarin dit skiresort ligt. Het is afgrijselijk. Nogmaals, kamperen mag nergens in de Vanoise, tenzij naast sommige refuges, maar overal skiliften en gebouwen neerplanten is geen enkel probleem. Dat deze "stad" toevallig buiten het Nationaal Park van de Vanoise ligt, mag geen excuus zijn. Het is er lelijk. In Val Claret zoek ik een hotel op, zodat ik mijn spullen kan drogen. Want ondanks mijn voorzorgen is er toch regenwater in mijn rugzak en aan mijn slaapzak geraakt. Ik val vroeg in slaap.
