%20(7500%20%C3%97%201400px).png){kind=logo}
Datum: Vrijdag 23/08/2019 Etappe: Saint-Martin-Vésubie > Col de Turini Afstand: 35,7 kilometer Stijgingsmeters: 2014m / Dalingsmeters: 1377m Weer: Zonnig 24°C
Het zou vandaag wel een etappe uit de Rally van Monte Carlo kunnen zijn, met onderweg een passage langs de beruchte Col de Turini (1604m). Maar wij doen de etappe al wandelend en een heel stuk trager dan de Sebastien Loebs en Carlos Sainz’ van deze wereld.
Om 6u30 hebben Alexandre en ik afgesproken voor wat niet alleen de langste, maar ook de zwaarste wandeldag van de hele Traversée des Alpes wordt: bijna 36 kilometer en meer dan 2000 hoogtemeters. Zo vroeg mogelijk vertrekken om de hitte voor te blijven is dus de boodschap. We gaan eerst nog langs voor een ontbijt aan een bakkerij op het marktpleintje en slaan er nog wat proviand in. We zullen het nodig hebben. Om 7u zijn we weg.
Eigenlijk blijft de etappe grotendeels tussen bomen en dus onder het bladerdak, maar het gaat toch op en af. Veel vergezichten hebben we niet. Soms, zoals bij le Bioulet, zien we geen GR-tekens en steken we op een wat onorthodoxe wijze een veld over. Ons eerste dagdoel is Belvédère (ca. 820m), een dorpje dat prachtig gelegen is op een bergflank en van waaruit je toch een een mooi zicht hebt op de vallei van de rivier Vésubie. In het pittoreske dorpje houden we halt bij een café op het dorpsplein. We merken dat het hier eigenlijk amper toeristisch is en de mensen ook veel meer ontspannen zijn dan eerder in Saint-Martin. De hamburger smaakt alvast verrukkelijk en geeft me hopelijk extra munitie om de volgende twee klimmetjes en de uiteindelijke slotklim naar de Col de Turini heelhuids te doorstaan. Na anderhalf uur pauze vertrekken we om 13u voor het tweede stuk van de etappe.
We doen ruim 2,5u over de volgende 7 kilometer. De moed zinkt ons in de schoenen als we La Bollène-Vésubie op een heuvel tegenover ons zien liggen. We zijn het vele stijgen en dalen echt beu aan het worden en de sfeer daalt dan ook tot een dieptepunt. In La Bollène aangekomen, merken we dat dit ooit wel een dorpje moest geweest zijn dat toeristen aantrok want het is wel een aantrekkelijk zuiders bergdorp, maar nu zijn er zelfs geen restaurants of cafés meer open. En dat tijdens het hoogseizoen! We stoppen voor een open raam van waaruit muziek klinkt. Een meisje is aan het oefenen voor haar toelatingsproef voor een jazzschool. De vader en huiseigenaar biedt ons een drankje aan en vertelt ons hoe het dorp inderdaad amper toeristen lokt omdat het niets meer te bieden heeft. Zelfs de waterfontein is niet meer aangesloten.
Om 15u30 beginnen we aan de laatste afdaling tot zo’n 515 meter hoogte voor de uiteindelijke klim naar de Turini (1604m). Het eerst deel is best steil met stukken tot wel 25%. We vliegen er met een hels tempo in. We willen dit eindelijk achter de rug hebben. De eerste twee kilometer gaan goed, maar dan moet ik me toch stilaan gewonnen geven. Alexandre gaat nog goed vooruit en probeert met wat moppen mijn motivatie hoog te houden. Een kort steil stuk door wat gebladerte doet me helemaal de das om. Daarna komen we op een brede grindweg die al slalommend uiteindelijk de col bereikt. We hopen na elke bocht dat het eindelijk gedaan is, maar niet is minder waar. En gek genoeg is er in elke bocht ook een beekje of ander stroompje. We worden er dol van. Niet ver van de col zien we nog een wrak van een heel oude wagen staan. Maar we zijn te moe om er ons verder vragen bij te stellen.
Om 18u30 komen we aan op de col. Alexandre heeft er een hotel geboekt. Het eten is er weliswaar goed, maar de eigenaar is eigenaardig. Veel energie hebben we ’s avonds niet meer en al snel na het avondeten zoeken we de kamer op en vallen we in slaap.
