%20(7500%20%C3%97%201400px).png){kind=logo}
Datum: Zondag 25/08/2019 Etappe: Sospel > Menton Afstand: 17,9 kilometer Stijgingsmeters: 1061m / Dalingsmeters: 1404m Weer: Zonnig 29°C
Ik heb om 8u afgesproken met Alexandre. We willen de GR samen uitwandelen. De drie jongeren worden nog maar net wakker als ik al vertrek. We zien mekaar straks sowieso, want zij wandelen veel sneller en Alex en ik waren toch van plan voor deze laatste etappe ruim onze tijd te nemen. Om de dag door te komen neem ik vier liter water mee. Hoewel dit een vrij korte etappe is, is er eigenlijk geen mogelijkheid tot bevoorrading en het is niet alleen bijzonder warm, maar ook de zon is ongenadig.
We verlaten Sospel achter het treinstation. Eerst moeten we 750m klimmen naar de Col du Razet (1033m). Dat gaat enigzins vlot, maar bij de source de l’Albarea is er een flinke kudde geiten die bewaakt wordt door enorme herdershonden. Er is geen doorkomen aan en de honden blaffen uit volle borst. We houden even halt.
Niet veel later kunnen we die vreugde delen met Perrine, Mathieu en Henri, die ons bij enkele ruïnes inhalen. Samen gaan we aan een hels tempo verder langs de Colla Bassa (1108m) en vinden bij Mourga een bijzondere plek: een tuin waarin een jongedame aan permacultuur doet. Wandelaars worden uitgenodigd om even plaats te nemen en in de schaduw van enkele bomen en een parasol te ontspannen, al dan niet met een drankje. Met z’n vijven maken we er een picknick van en halen al het eetbare uit onze rugzakken. We hebben nu geen tijdsdruk meer.
Ik schat anderhalf uur later maken we ons gereed voor de laatste korte klim naar de Col du Berceau (1079m). Bij mij heeft de euforie intussen plaatsgemaakt voor vermoeidheid. Mijn lichaam laat weten dat het welletjes is geweest. De laatste 150m klimmen naar de col zijn loodzwaar. Mijn metgezellen wachten echter op me, zodat we allen samen tegelijk de top bereiken. Het zicht is hier fantastisch, al wordt het toch beperkt door een waas. We blijven er even zitten om te genieten van ons laatste moment op de GR.
De afdaling gebeurt in een rotvaart en na een uurtje wandelen we de buitenwijken van Menton binnen, meezingend met Queen. Plots staan we aan de zeepromenade die ons van het strand scheidt. Het is er een drukte van jewelste. We zijn allemaal wat verloren. Dat gedoe zijn we niet meer gewoon. Autobestuurders maken zich zelfs druk als we de straat op een zebrapad oversteken. Ook op het strand worden we door de menigte vleeswaren raar bekeken. Het deert ons niet. We gooien de kleren van ons af en lopen de zee in! Geweldig.
I made it!
